Chrzest

Chrystus polecił swoim uczniom głosić Ewangelię i chrzcić wszystkie narody w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego. Sam przyjął chrzest od Jana w Jordanie, a gdy wychodził z wody, ujrzał rozwierające się niebo i Ducha jak gołębicę zstępującego na siebie. A z nieba odezwał się głos: Tyś jest mój Syn umiłowany.

Sakrament chrztu jest początkiem chrześcijańskiej egzystencji i włączeniem do wspólnoty Kościoła. Jest celebrowany jako obmycie wodą, któremu towarzyszy wyznanie wiary w Boga, działającego w historii zbawienia: jako Ojciec, który nas stworzył i podjął inicjatywę, aby nas zbawić; jako Syn, który nas odkupił, głosząc Ewangelię i ofiarując się dla nas na krzyżu; jako Duch Święty, który nas uświęca i prowadzi nasze życie chrześcijańskie do jego chwalebnej pełni.

W naturalnej symbolice woda uwalnia od brudu i jest konieczna do tego, by żyć. Znak obmycia wodą oznacza pogrzebanie osoby ochrzczonej w śmierci Chrystusa, z której powstaje ona przez zmartwychwstanie z Nim jako „nowe stworzenie” do życia według Ducha Świętego.

Imię, które otrzymujemy podczas chrztu ma przypominać, że jesteśmy dzieckiem Boga i świątynią Ducha Świętego, że uczestniczymy w społeczności świętych, aby przez zachowanie życia Bożego w sobie wrócić do domu Ojca.

„Chrzest jest najpiękniejszym i najwspanialszym darem Boga… Nazywamy go darem, łaską, zanurzeniem, namaszczeniem, oświeceniem, szatą niezniszczalności, obmyciem odradzającym, pieczęcią i wszystkim, co może być najcenniejsze. Darem – ponieważ jest udzielany tym, którzy nic nie przynoszą; łaską – ponieważ jest dawany nawet tym, którzy zawinili; zanurzeniem – ponieważ grzech zostaje pogrzebany w wodzie; namaszczeniem – ponieważ jest święty i królewski (a królów się namaszczało); oświeceniem – ponieważ jest jaśniejącym światłem; szatą – ponieważ zakrywa nasz wstyd; obmyciem – ponieważ oczyszcza; pieczęcią – ponieważ strzeże nas i jest znakiem panowania Boga” (Św. Grzegorz z Nazjanzu).